Nederland en Amerika: een ongelijke relatie

Nederland staat bekend als een trouwe bondgenoot van Amerika, maar is dat wel in het belang van ons land? In dit artikel betoog ik dat Nederland te veel Amerika’s belangen vervult ten koste van zijn eigen belangen, en dat er sprake is van Amerikaanse invloed in ons politiek beleid. Ik laat ook zien dat Nederland zich te braaf opstelt tegenover de rest van de wereld, en te veel de kop laat hangen naar buitenlandse belangen in de EU en internationaal. Ik pleit voor een nieuwe alternatieve route die voor balans zorgt tussen internationale en nationale belangen, waar de bevolking niet onder mag lijden. Ik bespreek ook waarom de oorlog in Oekraïne ontzettend veel geld kost, waarvan een uitkomst onzeker is en met kans op een derde wereldoorlog. Ik sluit af met een oproep tot samenwerking en een visie voor een nieuwe dag.

Amerika’s belangen boven die van Nederland

Een eerste punt van kritiek is dat Nederland te veel Amerika’s belangen boven die van zichzelf stelt. Een voorbeeld hiervan is de aanschaf van de JSF, de Joint Strike Fighter, een gevechtsvliegtuig dat door Amerika wordt ontwikkeld en geproduceerd. Nederland heeft besloten om 37 van deze toestellen te kopen voor een bedrag van ruim 6 miljard euro. Dit terwijl de JSF nog steeds kampt met technische problemen, vertragingen en kostenoverschrijdingen. Bovendien is het de vraag of Nederland wel zo’n duur en geavanceerd vliegtuig nodig heeft, aangezien we geen grote militaire dreiging kennen in onze regio. Het lijkt erop dat Nederland vooral de JSF koopt om Amerika tevreden te houden en om mee te kunnen doen aan internationale missies die door Amerika worden geleid of gesteund. Maar is dat wel in ons eigen belang? Of betalen we te veel voor een vliegtuig dat we niet echt nodig hebben, en dat ons afhankelijker maakt van Amerika?

Een ander voorbeeld van hoe Nederland Amerika’s belangen dient, is de steun aan de sancties tegen Rusland. Deze sancties zijn ingesteld na de annexatie van de Krim door Rusland in 2014, en zijn bedoeld om Rusland onder druk te zetten om de situatie in Oekraïne te verbeteren. Nederland heeft zich achter deze sancties geschaard, mede vanwege de MH17-ramp, waarbij 298 mensen omkwamen, onder wie 193 Nederlanders. De sancties hebben echter ook een negatief effect op de Nederlandse economie, vooral op de landbouwsector, die veel exporteert naar Rusland. Volgens de Rabobank heeft de Nederlandse economie door de sancties een verlies van 1,5 miljard euro geleden in 2015. Daarnaast hebben de sancties de relatie met Rusland verslechterd, wat de kans op een diplomatieke oplossing voor het conflict in Oekraïne verkleint. Is het dan wel verstandig om de sancties te blijven steunen, of zouden we meer moeten zoeken naar een dialoog met Rusland? Zijn we niet te veel bezig met het volgen van Amerika’s lijn, die vooral gericht is op het isoleren en verzwakken van Rusland?

Amerikaanse invloed in ons politiek beleid

Een tweede punt van kritiek is dat er sprake is van Amerikaanse invloed in ons politiek beleid. Een voorbeeld hiervan is de inlichtingendienst NSA, die massaal telefoon- en internetgegevens van Nederlanders verzamelt en analyseert. Dit doet de NSA zonder toestemming of medeweten van de Nederlandse overheid, en zonder dat er een duidelijke wettelijke basis voor is. De NSA deelt deze gegevens ook met andere landen, waaronder Amerika, waardoor de privacy en de veiligheid van Nederlanders in het geding komen. De Nederlandse overheid heeft hier weinig tegen gedaan, en lijkt vooral bang te zijn om Amerika voor het hoofd te stoten. Zo heeft de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Ronald Plasterk, in 2013 gezegd dat hij geen vragen zou stellen aan de Amerikanen over hun spionageactiviteiten. Dit terwijl andere landen, zoals Duitsland en Brazilië, wel protest hebben aangetekend tegen de NSA. Waarom laat Nederland zich zo bespioneren door Amerika, en waarom komt de overheid niet op voor de rechten van de burgers?

Een ander voorbeeld van hoe Amerika ons politiek beleid beïnvloedt, is de handelsovereenkomst TTIP, die momenteel wordt onderhandeld tussen de EU en de VS. Deze overeenkomst is bedoeld om de handelsbarrières tussen de twee blokken te verminderen, en zo de economische groei te stimuleren. Maar de TTIP heeft ook een schaduwzijde, die vooral nadelig is voor Nederland. Zo zou de TTIP de milieu- en consumentenstandaarden verlagen, waardoor bijvoorbeeld genetisch gemodificeerd voedsel en chloorkippen makkelijker op de Europese markt zouden komen. Ook zou de TTIP de democratie ondermijnen, doordat buitenlandse bedrijven de mogelijkheid krijgen om overheden aan te klagen als zij vinden dat hun winsten worden bedreigd door nationale wetgeving. Dit zou de soevereiniteit van Nederland aantasten, en de invloed van multinationals vergroten. Bovendien zijn de onderhandelingen over de TTIP geheim, waardoor het parlement en de publieke opinie geen zeggenschap hebben over de inhoud van de overeenkomst. Is het dan wel verstandig om de TTIP te steunen, of zouden we meer moeten opkomen voor onze eigen waarden en belangen? Zijn we niet te veel bezig met het tegemoetkomen aan Amerika, die vooral zijn eigen agenda wil doordrukken?

Nederland als het braafste jongetje van de klas

Een derde punt van kritiek is dat Nederland zich te braaf opstelt tegenover de rest van de wereld, en te veel de kop laat hangen naar buitenlandse belangen in de EU en internationaal. Een voorbeeld hiervan is de eurocrisis, die begon in 2010 met de schuldencrisis in Griekenland, en die zich later uitbreidde naar andere landen, zoals Ierland, Portugal, Spanje en Italië. Deze landen konden hun schulden niet meer betalen, en hadden noodhulp nodig van de EU en het IMF. Nederland heeft zich in deze crisis opgesteld als een voorstander van bezuinigingen en hervormingen in de probleemlanden, en als een tegenstander van schuldenverlichting of eurobonds. Dit terwijl veel economen en politici hebben gewaarschuwd dat deze aanpak de crisis alleen maar verergert, en dat er meer solidariteit en flexibiliteit nodig zijn om de eurozone te stabiliseren. Waarom volgt Nederland zo slaafs de Duitse lijn, die vooral gericht is op het beschermen van de crediteuren en het bestraffen van de debiteuren? Waarom komt Nederland niet op voor een eigen visie op de toekomst van de eurozone, die meer rekening houdt met de diversiteit en de noden van de verschillende lidstaten?

Een ander voorbeeld van hoe Nederland zich te braaf gedraagt tegenover de rest van de wereld, is de vluchtelingencrisis, die begon in 2015 met de oorlog in Syrië, en die leidde tot een massale toestroom van vluchtelingen naar Europa. Nederland heeft zich in deze crisis opgesteld als een volger van de Europese afspraken, en als een gastheer voor de vluchtelingen die aan ons land werden toegewezen. Dit terwijl veel andere landen, zoals Hongarije, Polen en Tsjechië, zich verzetten tegen de verdeelsleutel van de EU, en weigerden om vluchtelingen op te nemen. Ook waren er veel protesten en incidenten in Nederland zelf, waarbij sommige burgers en politici zich tegen de komst van vluchtelingen keerden. Waarom volgt Nederland zo blindelings de Europese lijn, die vooral gericht is op het spreiden van de lasten en het beschermen van de buitengrenzen? Waarom komt Nederland niet op voor een eigen visie op de vluchtelingencrisis, die meer rekening houdt met de humanitaire en de integratie aspecten van de situatie?

Een nieuwe alternatieve route voor Nederland

Een vierde en laatste punt dat ik wil maken, is dat het tijd is voor een nieuwe alternatieve route voor Nederland, die voor balans zorgt tussen internationale en nationale belangen, waar de bevolking niet onder mag lijden. Een voorbeeld van hoe zo’n route eruit zou kunnen zien, is de neutraliteit die Nederland in het verleden heeft nagestreefd. Nederland was lange tijd een neutraal land, dat zich niet mengde in de oorlogen en de conflicten van andere landen, en dat zich wel inzette voor de vrede en de samenwerking in de wereld. Dit was een bewuste keuze, die voortkwam uit de geschiedenis en de identiteit van Nederland als een klein en tolerant land, dat handel dreef met iedereen, en dat vrijheid en democratie hoog in het vaandel had. Deze neutraliteit heeft Nederland veel voordeel gebracht, zoals veiligheid, welvaart en aanzien. Maar deze neutraliteit is ook verloren gegaan, door de Tweede Wereldoorlog, de Koude Oorlog, de Europese integratie en de globalisering. Is het dan niet tijd om de neutraliteit weer terug te brengen, of om een nieuwe vorm van neutraliteit te vinden, die past bij de huidige tijd en de uitdagingen waar we voor staan?

Een ander voorbeeld van hoe een nieuwe alternatieve route eruit zou kunnen zien, is de samenwerking die Nederland zou kunnen zoeken met andere kleine en gelijkgestemde landen in Europa en de wereld. Nederland is niet het enige land dat zich ongemakkelijk voelt bij de dominantie van Amerika, de confrontatie met Rusland, de crisis in de eurozone, en de druk van de vluchtelingen. Er zijn veel andere landen, zoals Zweden, Zwitserland, Noorwegen, Denemarken, Ierland, Finland, Oostenrijk, België en Luxemburg, die vergelijkbare waarden, belangen en uitdagingen hebben als Nederland. Deze landen zouden samen een blok kunnen vormen, dat zich onafhankelijk opstelt van de grote machten, en dat zich actief inzet voor de oplossing van de problemen in de wereld. Dit blok zou een tegenwicht kunnen bieden aan de polarisatie en de escalatie die de internationale politiek kenmerken, en een voorbeeld kunnen zijn van een andere manier van omgaan met de complexiteit en de diversiteit van de wereld.

Samenwerken voor een nieuwe dag

Ik sluit dit artikel af met een oproep tot samenwerking en een visie voor een nieuwe dag. Ik heb in dit artikel laten zien dat Nederland te veel Amerika’s belangen vervult ten koste van zijn eigen belangen, en dat er sprake is van Amerikaanse invloed in ons politiek beleid. Ik heb ook laten zien dat Nederland zich te braaf opstelt tegenover de rest van de wereld, en te veel de kop laat hangen naar buitenlandse belangen in de EU en internationaal. Ik heb gepleit voor een nieuwe alternatieve route die voor balans zorgt tussen internationale en nationale belangen, waar de bevolking niet onder mag lijden. Ik heb ook voorbeelden gegeven van hoe zo’n route eruit zou kunnen zien, zoals de neutraliteit en de samenwerking met andere kleine en gelijkgestemde landen.

Ik denk dat dit een realistische en een wenselijke route is voor Nederland, die meer recht doet aan onze geschiedenis, onze identiteit, onze waarden en onze belangen. Ik denk ook dat dit een route is die meer vrede, welvaart en geluk kan brengen voor ons land, en voor de wereld. Maar ik besef ook dat dit geen makkelijke route is, die veel moed, visie en daadkracht vraagt van onze politici, onze media, onze organisaties en onze burgers. Het vraagt ook om veel dialoog, begrip en samenwerking met onze partners, onze buren en onze vrienden in de wereld. Het vraagt om een verandering van mentaliteit, van houding en van gedrag.

Ik hoop dat dit artikel een aanzet is tot die verandering, en dat het een bijdrage levert aan het debat over de toekomst van Nederland in de wereld. Ik hoop dat het ook een inspiratie is voor iedereen die zich bekommert om ons land, en die zich inzet voor een betere wereld. Ik hoop dat we samen kunnen werken voor een nieuwe dag, waarin Nederland weer een rol speelt die bij ons past, en waarin we weer trots kunnen zijn op ons land. Een nieuwe dag, waarin we weer onszelf kunnen zijn.