In de vroege ochtend van 1 juni werden vijf Russische luchtmachtbases overspoeld door meer dan honderd Oekraïense drones. Volgens Oekraïense militaire bronnen werden daarbij tientallen strategische bommenwerpers geraakt of vernietigd — vliegtuigen die niet alleen cruciaal zijn voor Moskou’s conventionele luchtaanvallen, maar vooral voor zijn nucleaire afschrikking.

Wat op het eerste gezicht een spectaculaire aanval lijkt in de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, blijkt bij nadere beschouwing een aanval op de stabiliteit van de wereldorde zelf. Want in deze bommenwerpers schuilt meer dan metaal en raketten: ze vormen een pilaar van het broze evenwicht dat de wereld tot nu toe heeft behoed voor nucleaire catastrofe.

Oekraïne’s Strategische Sprong

Met ‘Operation Spider’s Web’ heeft Oekraïne laten zien dat het de capaciteit én bereidheid heeft om diep in het hart van Rusland te slaan — niet alleen tactisch, maar strategisch. De aanval trof onder andere Tu‑95 en Tu‑22M3 bommenwerpers, die ook kunnen worden ingezet voor het afleveren van kernkoppen. De symboliek is even krachtig als gevaarlijk.

Hoewel Oekraïne zelf geen kernmacht is, betekent het doelwit – nucleaire platforms – een schending van een ongeschreven regel uit de Koude Oorlog: blijf van elkaars strategische afschrikking af.

Het Begin van het Einde van Nucleaire Stabiliteit?

Al jaren staat de wereldwijde wapenbeheersingsarchitectuur onder druk. Het INF-verdrag is dood, Rusland heeft zich deels teruggetrokken uit het New START-verdrag, en inspecties liggen stil. Deze aanval dreigt het laatste restje strategisch vertrouwen verder te ondermijnen.

Een kernmacht die haar afschrikkingsmiddelen ziet aangevallen, kan anders gaan denken over “first use” – het preventief inzetten van kernwapens. En juist in die onvoorspelbare logica schuilt het grootste gevaar.

Trump Belt Poetin – En Niet Zonder Reden

In een onverwachte wending liet Donald Trump, voormalig en mogelijk toekomstig president van de VS, kort na de aanval telefonisch aan Poetin weten dat hij “niet op de hoogte was” van de Oekraïense actie. De timing en toon van het gesprek doen vermoeden dat Trump zich strategisch positioneert als alternatieve speler op het wereldtoneel — los van de huidige regering, los van de NAVO-lijn.

Dit is geen diplomatiek bijpraatmoment. Dit is schaak. Trump stelt zich op als bemiddelaar, als garant van “redelijkheid” richting Moskou, en daarmee mogelijk ook richting Teheran — dat nauwe banden onderhoudt met Rusland en zelf steeds dichter bij nucleaire capaciteit lijkt te komen.

De Driehoek: Rusland – Iran – Trump

Dat Trump in zijn gesprek met Poetin ook het Iraanse nucleaire programma aanhaalde, is geen toeval. Rusland helpt Iran al decennia met nucleaire technologie en speelt achter de schermen een belangrijke rol in het Midden-Oosten. Door deze invalshoek aan te snijden, maakt Trump zich relevant in twee kernconflicten tegelijk: Oekraïne én Iran.

Zijn boodschap aan Poetin lijkt te zijn: “Ik ben degene met wie je straks zaken kunt doen.”

Een Nieuw Nucleair Tijdperk?

Wat deze situatie zo explosief maakt, is niet de aanval zelf, maar de implicaties ervan.

• Rusland voelt zich bedreigd in zijn kernpositie.
• Oekraïne laat zien dat conventionele wapens ook strategische doelen kunnen raken.
• Trump manoeuvreert zichzelf in een bemiddelende, maar tegelijk polariserende rol.
• Iran kijkt toe hoe de nucleaire spelregels vervagen — en trekt mogelijk z’n conclusies.

In een tijd waarin verdragen vervallen, wederzijds vertrouwen verdampt en grootmachten zich weer herbewapenen, roept deze aanval één prangende vraag op:

Is het nucleaire tijdperk van stabiliteit aan zijn einde begonnen — en als dat zo is, wie heeft dan nog de sleutel om het te keren?