Door de jaren heen heeft Donald Trump een duidelijke strategie laten zien: economische druk inzetten als politiek wapen. Zijn tactiek om importheffingen aan te kondigen en vervolgens weer in te trekken, lijkt op het eerste gezicht wispelturig, maar zit vol strategische overwegingen. Achter deze schijnbare grilligheid schuilt een diepere missie: het herstellen van de Amerikaanse economische dominantie en het afremmen van China’s opmars.

Handel als strijdmiddel

Tijdens zijn presidentschap en ook daarna, heeft Trump importheffingen gebruikt als hefboom in internationale onderhandelingen. Door plotseling tarieven te verhogen op bijvoorbeeld staal, aluminium of consumentengoederen, zette hij landen als Canada, Mexico en de EU onder druk om nieuwe, Amerika-vriendelijkere handelsakkoorden te sluiten. Veel van deze heffingen werden na verloop van tijd weer teruggedraaid – maar één land bleef buiten schot: China.

China: het doelwit

China vormde een uitzondering op Trumps schommelende heffingenbeleid. Waar andere landen verlichting kregen, voerde hij juist de druk op Peking op. In april 2025 verhoogde Trump de importheffingen op Chinese goederen tot 145%, met name gericht op technologie, halfgeleiders en consumentenelektronica. Zijn doel? De economische afhankelijkheid van China afbouwen en de Amerikaanse technologische en industriële productie opnieuw tot leven wekken.

Trump ziet China niet alleen als een economische concurrent, maar als een strategische rivaal. Door Chinese bedrijven te weren en hun invloed te beperken, hoopt hij de Amerikaanse economie weerbaarder en onafhankelijker te maken. Daarbij is de technologie-industrie het strijdtoneel geworden.

De terugkeer van ‘Made in America’

Een belangrijk onderdeel van Trumps economische visie is het terughalen van productie naar Amerika. Volgens hem heeft de VS te lang vertrouwd op goedkope buitenlandse productie, met name uit China. Zijn beleid richt zich op het stimuleren van binnenlandse productie van kritieke materialen zoals halfgeleiders, batterijen en farmaceutische ingrediënten.

Ook fast fashion – goedkope kleding die massaal uit China wordt geïmporteerd – komt onder vuur te liggen. Door belastingvoordelen te schrappen en importtarieven te verhogen, wil Trump deze sectoren dwingen hun productie naar Amerikaanse bodem te verplaatsen. Volgens Trump is het tijd om opnieuw te investeren in eigen fabrieken, Amerikaanse banen, en een zelfvoorzienende economie.

Onvoorspelbaar maar doelgericht

Critici verwijten Trump een grillige en risicovolle koers, die de markten onzeker maakt en internationale spanningen aanwakkert. Toch is er methodiek in zijn aanpak: door bewust onvoorspelbaar te zijn, creëert hij onderhandelingsruimte. Zijn strategie maakt gebruik van economische dominantie als machtsmiddel – waarbij hij bereid is die macht hardhandig in te zetten.

Conclusie

Wat begon als ogenschijnlijk impulsief beleid, blijkt onderdeel van een bredere strategie. Trump gebruikt economische instrumenten als wapens in geopolitieke strijd, waarbij China het belangrijkste doelwit is. Door importheffingen slim in te zetten, wil hij niet alleen betere handelsvoorwaarden afdwingen, maar ook de Amerikaanse industrie heropbouwen en het land minder afhankelijk maken van buitenlandse machten.

Of deze strategie op lange termijn werkt, blijft de vraag. Maar één ding is zeker: Trump heeft van handel een strijdtoneel gemaakt — en hij vecht om Amerika weer bovenaan te zetten.