7 Oktober: Een Gruwelijke Dag met Diepe Historische Wortels en Politieke Consequenties

De aanval van 7 oktober 2023 zal de geschiedenisboeken ingaan als een van de meest gruwelijke en schokkende dagen in het Israëlisch-Palestijnse conflict. Honderden Israëlische burgers werden op brute wijze aangevallen door Hamas, met een ongekend niveau van geweld dat de wereld in shock bracht. Maar hoewel de gruwelijkheden van die dag terecht op de voorgrond staan, moeten we niet vergeten dat de tragedie voortkomt uit een lang en complex conflict met wortels die teruggaan tot het begin van de 20e eeuw.

Een Kookpunt van Langlopende Ontwikkelingen

De aanval op Israël op 7 oktober is het resultaat van decennia aan spanningen en politieke misstanden. De oorsprong van het Israëlisch-Palestijnse conflict gaat terug tot het begin van de zionistische beweging in de vroege jaren 1900, toen Joodse immigranten naar Palestina trokken in een poging om een Joodse staat te vestigen. Dit veroorzaakte onmiddellijk spanningen met de inheemse Palestijnse bevolking, die zich bedreigd voelde door het groeiende aantal immigranten en de Europese steun voor een Joodse staat.

Een van de sleutelfiguren in de vroege zionistische beweging was David Ben-Gurion, de eerste premier van Israël. Ben-Gurion speelde een cruciale rol bij de oprichting van de Joodse staat in 1948. Hoewel hij vaak wordt gezien als een pragmatische leider, had hij ook extreme opvattingen over de oprichting en uitbreiding van Israël. Ben-Gurion geloofde in het creëren van een sterke, soevereine Joodse staat, zelfs als dat ten koste zou gaan van de inheemse Palestijnse bevolking. Zijn visie omvatte een Israël dat niet alleen een veilig toevluchtsoord zou zijn voor Joden wereldwijd, maar ook expansief moest zijn om strategisch veilig te blijven. Dit betekende onder meer het gebruik van militaire macht om Palestijnse verzetsgroepen te onderdrukken en het faciliteren van Joodse immigratie, ongeacht de gevolgen voor de Palestijnen.

De oprichting van Israël in 1948, en de daaropvolgende Arabisch-Israëlische oorlogen, legden de basis voor het huidige conflict. Sindsdien is het gebied getuige geweest van een cyclus van geweld, wederzijdse beschuldigingen, en een falen om een duurzame vrede te bereiken. De bezetting van Palestijnse gebieden sinds 1967 en de uitbreiding van illegale nederzettingen hebben de situatie verder verergerd en gezorgd voor blijvende frustratie en wanhoop onder de Palestijnen.

De aanval van Hamas op 7 oktober moet worden gezien als een kookpunt van deze ontwikkelingen. De groeiende wanhoop onder Palestijnen, gevoed door decennia van onderdrukking, de blokkade van Gaza, en het gebrek aan uitzicht op een eigen staat, heeft geleid tot een gewelddadige uitbarsting van woede. Dit is echter niet te vergoelijken; de gruwelijkheden van 7 oktober zijn onmiskenbaar en onvergeeflijk. Maar het is belangrijk om te begrijpen dat dit soort geweld voortkomt uit een lange geschiedenis van onopgeloste conflicten en voortdurende onderdrukking.

Ben-Gurion's extreme opvattingen over de noodzakelijke militaire expansie van Israël en de strategische controle over de regio hebben diepe sporen nagelaten in het Israëlisch beleid. Dit heeft geleid tot een situatie waarin de huidige regering, net als haar voorgangers, vastzit in een cyclus van militair geweld en territoriale controle, in plaats van te streven naar vreedzame oplossingen.

Israël's Tragisch Vertraagde Reactie: Een Fout of Meer?

Wat echter bijzondere aandacht verdient, is de manier waarop Israël reageerde op de aanval. Ondanks dat Israël beschikt over een van de meest geavanceerde inlichtingendiensten ter wereld, de Mossad, duurde het maar liefst vier uur voordat Israëlische veiligheidstroepen reageerden op de aanval. Dit roept serieuze vragen op over de effectiviteit van Israël's veiligheidsapparaat, en de ware redenen achter deze traagheid.

De Mossad, die wereldwijd erkend wordt als een van de beste inlichtingendiensten, staat bekend om haar vermogen om dreigingen te detecteren en snel te handelen. Het feit dat het vier uur duurde voordat Israël adequaat reageerde, ondanks dat Hamas een massale aanval uitvoerde, is uitzonderlijk. De vraag die opdoemt is hoe het mogelijk is dat een zo goed functionerend inlichtingenapparaat, dat in staat is om zelfs de kleinste dreigingen op te merken, niet in staat was om deze aanval te voorkomen of er sneller op te reageren.

Sommigen hebben gesuggereerd dat de trage reactie mogelijk wijst op een "false flag"-operatie, een theorie die stelt dat Israël bewust de aanval liet escaleren om een rechtvaardiging te hebben voor een grote militaire vergelding. Hoewel er geen concreet bewijs is om deze theorie te ondersteunen, blijft het feit dat de vertraging in de reactie ongebruikelijk is en vragen oproept.

Er zijn ook speculaties dat de Israëlische regering onder leiding van Netanyahu mogelijk de situatie heeft laten escaleren om een agenda uit te rollen die gericht is op het verder verzwakken van Hamas en het uitbreiden van de controle over de Palestijnse gebieden. Netanyahu's regering, die wordt gedomineerd door extreemrechtse en religieus-zionistische elementen, heeft er baat bij om de Palestijnse kwestie militair op te lossen, en de aanval van 7 oktober kan in die zin zijn gebruikt om de publieke steun voor een grootschalige militaire operatie te vergroten.

Een Destructieve Oorlog: Politieke Agendapunten Achter het Conflict?

De recente escalatie en de Israëlische militaire reactie lijken deel uit te maken van een bredere agenda om de Palestijnse kwestie hardhandig aan te pakken. Netanyahu en zijn coalitie hebben zich altijd sterk verzet tegen een tweestatenoplossing, en het harde optreden tegen Hamas biedt een gelegenheid om de invloed van Palestijnse groeperingen in Gaza verder te marginaliseren. Dit zou Israël kunnen helpen om zijn grip op de bezette gebieden te versterken, ondanks internationale kritiek.

Een dergelijke aanpak brengt echter ernstige risico's met zich mee. Het voortdurende geweld zal de internationale reputatie van Israël verder schaden, en het risico op een volledige regionale oorlog, waarbij Iran, Hezbollah en andere proxy's betrokken raken, neemt toe. Het gevaar is dat Israël in een langdurige en destructieve oorlog terechtkomt die niet alleen zijn eigen bevolking maar ook de bredere regio destabiliseert.

Tijd voor Onderhandeling en Eenheid

De gebeurtenissen van 7 oktober herinneren ons eraan dat de tijd dringt voor diplomatieke oplossingen. Net zoals wat er in Oekraïne zou moeten gebeuren zou er gepraat moeten worden met beide partijen. Het is van cruciaal belang dat er ook met Israël en zijn vijanden wordt onderhandeld. Hezbollah, Hamas, en de Houthi's worden in toenemende mate gezien als proxy’s van Iran, en zonder een dialoog met Teheran zullen de spanningen in de regio blijven oplopen.

Daarnaast is het duidelijk dat de oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict moet bestaan uit meer dan alleen militaire macht. Een Palestijnse staat, waar joden, christenen en moslims samen kunnen leven, is essentieel om vrede te bereiken. Door de Abrahamitische religies – het Jodendom, christendom en islam – te verenigen in plaats van te verdelen, kunnen we terugkeren naar een tijd waarin deze religies vreedzaam naast elkaar bestonden, zoals dat in het verleden in verschillende delen van het Midden-Oosten en Europa het geval was.

Conclusie

De aanval van 7 oktober markeerde een tragisch hoogtepunt in het Israëlisch-Palestijnse conflict, maar het was ook een resultaat van jarenlange spanningen en politieke ontwikkelingen. De trage reactie van Israël op de aanval roept vragen op over de effectiviteit van de Mossad en de mogelijkheid dat de regering bewust lang heeft gewacht om een agenda uit te rollen die gericht is op een grootschalige oorlog.

Het is nu tijd om de wapens neer te leggen en te onderhandelen over een vreedzame oplossing, gebaseerd op wederzijds begrip en de erkenning van elkaars rechten. Alleen door dialoog en samenwerking kunnen we de vicieuze cirkel van geweld doorbreken en een toekomst bouwen waarin alle mensen in de regio, ongeacht hun religie, in vrede kunnen leven.